Ik sta met je lijn in mijn handen en wacht………ontelbare keren , op diverse plaatsen. Het wachten duurde soms erg lang. Het is ook al eens voorgekomen dat we je ergens moesten oppikken. Je ging graag je eigen weg.

Die lijn, dat was wel een ding tussen ons. Eigenlijk niet zozeer de lijn, als wel het ontbreken ervan. Het leek voor mij wel een persoonlijke wedijver om jou de vrijheid te geven waarvan ik dacht dat je die nodig had.

Vrijheid en verbinding

Maar vaak leek het erop dat je de vrijheid niet aankon en je je aangelijnd fijner voelde. Het gaf je kaders en zekerheid. Later werd die fysieke lijn steeds minder belangrijk. Er kwam een ander verbinding voor in de plaats, ik noem het “hartslijn”.

We gingen andere uitdagingen aan, ik kon het “los” laten dat je vrij moest kunnen lopen om het fijn samen te hebben. Daardoor kwam er minder druk op je. De laatste jaren kon je inderdaad meer van je vrijheid genieten. Het weglopen hoefde niet meer zo. Je leeftijd begon dan ook te tellen….

Vooral het afgelopen jaar heb ik veel bewondering voor je gehad. Steeds meer moeten inleveren. Accepteren wat niet meer ging en genieten van wat er wel nog kon. De twijfels namen toe, was het nog leefbaar voor jou? Ik vertrouwde op een teken, dat kwam…na een bijzonder moment vol emotie en contact.

Afscheid

Het onomkeerbare……de wereld stond stil toen de dierenarts belde dat hij binnen 10 minuten bij ons zou zijn. 16 Jaar gevangen in 10 minuten……Ik wilde nog van alles zeggen en doen, het was allemaal te veel.

Ook in de laatste minuten vertoonde je jouw eigen wil. In een roes hebben we je laten gaan. Veel lieve reacties en medeleven, het leven gaat door. Het voelt alsof een deel van mij weg is, hoe graag ik ook zou willen….ik krijg geen contact met je.

Ik zit met je lijn in mijn handen in wacht…..waar ben je nu????

Sakura

28 augustus 2001 – 23 juni 2018